Bij bronscheiding lever je plastic, metalen verpakkingen en drinkpakken (PMD) gescheiden in. Nascheiding wil zeggen dat het PMD-afval door de afvalverwerker uit het restafval wordt gehaald. Dat betekent dus dat je als consument plastic, metalen verpakkingen en drinkpakken bij het restafval mag gooien.

Het is lastig te zeggen wat schoner is. Nascheiding is een klein beetje beter als je kijkt naar de polymeerzuiverheid: dit is vervuiling van één plasticsoort met andere plasticsoorten. Bronscheiding zorgt er weer voor dat er minder restafval en viezigheid vastplakt aan het plastic, waardoor meer plastic geschikt is voor recycling.

Sommige soorten afval zijn niet geschikt voor nascheiding en moet je zelf altijd vooraf scheiden. Denk bijvoorbeeld aan papier en kleding. Als textiel of papier nat en vies is, zoals door etensresten of ander afval, kan het recyclebedrijf er niets meer mee. Bij het gft helpen etensresten om er compost van te maken, terwijl dezelfde etensresten bij het restafval alleen maar vervuilen, waardoor bijvoorbeeld plastic weer minder goed eruit kan worden gehaald.

De meeste gemeentes berekenen de afvalstoffenheffing op basis van het aantal personen in een huishouden. Maar het kan ook door te kijken naar de hoeveelheid restafval dat je veroorzaakt. Dat noem je diftar, dit begrip is afgeleid van de woorden gedifferentieerde tarieven. Het tarief wordt berekend op verschillende manieren: op basis van volume, gewicht, aantal zakken of hoe vaak restafval wordt ingeleverd. Doordat je dan moet betalen voor het restafval bespaar je direct kosten door je afval te verminderen en beter te scheiden. Bij gemeentes mét diftar hebben huishoudens minder restafval en hierdoor zijn de afvalbeheerkosten en daardoor de afvalstoffenheffing lager. Omdat je moet betalen voor meer afval is er in deze gemeentes vaak wel meer last van illegaal geplaatst afval. In 2022 woonde 38% van de Nederlanders in een gemeente met diftar.

Omgekeerd inzamelen betekent dat je restafval zelf moet inleveren in plaats van dat het wordt opgehaald door de vuilniswagen. Dat kan via ondergrondse vuilcontainers of een milieupark. Gescheiden afval zoals papier en karton wordt dan juist wel opgehaald.

Ieder huishouden moet de gemeente altijd een afvalstoffenheffing betalen. Omdat de hoogte van het bedrag van meerdere factoren afhangt is niet zomaar te zeggen of bron- of nascheiding duurder is. Het bedrag wisselt per gemeente. Bij diftar (tarief hangt af van hoeveelheid restafval) zijn de kosten gemiddeld lager. Maar dat hangt dus af van hoeveel restafval je veroorzaakt en de gemeente is soms meer kwijt om illegaal afval op te ruimen. Neem contact op met je gemeente als je vragen hebt over de hoogte van je afvalstoffenheffing.

Je betaalt afvalstoffenheffing voor het ophalen en verwerken van je huishoudelijke afval. De afvalstoffenheffing is een heffing van de gemeente. De hoogte van de afvalstoffenheffing is dus gelinkt aan hoeveel kosten de gemeente maakt voor afvalbeheer. Voor vragen over wat je zelf moet betalen aan afvalstoffenheffing kun je het beste contact opnemen met je gemeente. 

Als blikjes in de natuur eindigen zijn ze erg vervuilend. Bij een stalen blikje duurt het tussen de anderhalf en 500 jaar voordat het in de natuur vergaan is. Bij een aluminium blikje duurt het meer dan 50 jaar. Omdat er in een metalen verpakking soms ook een coating zit (bijvoorbeeld een laagje plastic) en inkt aan de buitenkant, betekent het dat dit ook in het milieu komt. Daarnaast kan aluminium in een maaimachine komen, waardoor er hele scherpe stukjes in het milieu komen die dieren kunnen verwonden. Zo kunnen koeien doodbloeden door stukjes drankblik die in het tot veevoer verhakselde bermgras zitten.

In Nederland worden er circa 2,5 miljard blikjes per jaar op de markt gebracht. Veruit het grootste deel hiervan is gemaakt van aluminium. Jaarlijks belanden er zo'n 150 miljoen blikjes bij het zwerfafval. Volgens de verwachtingen zuller 120 miljoen minder blikjes in de natuur eindigen door de invoering van statiegeld op blik.

Nee, Nederland is niet het eerste land met statiegeld op blikjes. Duitsland heeft al jaren een statiegeldsysteem voor blik. Volgens de statistieken heeft dat goed gewerkt om zwerfafval tegen te gaan. Ook in Denemarken en andere Scandinavische landen bestaat al jaren een statiegeldsysteem voor blik.

Minder blikjes tussen het zwerfafval. Volgens tellingen nam het aantal blikjes op straat en in de natuur toe afgelopen jaren. Dat zal flink afnemen dankzij het statiegeld op blikjes. Experts verwachten dat tussen de 80 en 95% van de blikjes wordt ingeleverd. Het aantal blikjes bij het zwerfafval daalt met 70 tot 90%. Dat komt neer op zo'n 120 miljoen blikjes per jaar.

Microplastics zijn hele kleine plastic deeltjes (kleiner dan 5 millimeter) die niet of nauwelijks afbreken in de natuur. Ze komen onder andere af van autobanden, zwerfafval, synthetische kleding, cosmetica en verf.

Microplastics zijn plastic deeltjes kleiner dan 5 millimeter (mm). Dat is ongeveer een halve centimeter. Stukken die groter zijn worden macroplastic genoemd. De allerkleinste deeltjes worden nanoplastics genoemd. Milieu Centraal rekent nanoplastics ook onder microplasticvervuiling.

Ja. Uit onderzoek blijkt dat de microplastics ook in ons lijf zitten. We slikken en ademen de kleine plastic deeltjes in en ze worden gevonden in het menselijk bloed, longen en placenta. Het is niet bekend of het kwaad kan, maar de impact van microplastics op onze gezondheid wordt volop onderzocht. Lees meer over microplastics en gezondheid op de website van het RIVM. 

Plastic is niet weg te denken in ons dagelijks gebruik, maar het breekt niet af in de natuur. Naast zichtbare problemen zoals de plasticsoep en zwerfafval vormen microplastics een onzichtbaar milieuprobleem. Omdat plastic niet verdwijnt neemt de concentratie microplastics wereldwijd toe in mens, dier en milieu. Dit heeft waarschijnlijk ook gevolgen voor ecosystemen en de gezondheid.

Je kunt verschil maken tussen primaire microplastics en secundaire microplastic. Primaire microplastics worden bewust in een product gestopt zoals bij verf en cosmetica. Secondaire microplastics zijn ontstaan door slijtage of uiteenvallen zoals bij autobanden en synthetische kleding.

Nee. Composteerbare plastics breken niet goed af in het milieu. In een laboratorium is het technisch wel mogelijk, maar in de natuur is het niet afbreekbaar.

De SUP-richtlijn gaat over de Europese regels voor single use plastic – oftewel wegwerpplastic. Dit begon in juli 2021 met het verbod op onder andere plastic rietjes en - bordjes. De regels voor wegwerpproducten van plastic (kunststof) worden steeds verder uitgebreid. Sinds juli 2023 zijn de plastic wegwerpverpakkingen niet meer gratis in de horeca of bij thuisbezorgen. En vanaf 2024 komen er ook regels bij op kantoor en in de horeca. Vanaf 1 juli 2024 moeten doppen verplicht aan plastic flesjes vastzitten.

Ook composteerbare, bio-afbreekbare en bio-gebaseerde kunststoffen vallen onder de SUP-richtlijn. Bio-gebaseerde plastics zijn gemaakt van natuurlijke grondstoffen. Composteerbare, bio-afbreekbare en bio-gebaseerde kunststoffen breken vaak niet in het milieu af onder natuurlijke omstandigheden.

De SUP-richtlijn heeft het doel de milieu-impact van plastic fors te verminderen. Plastic afval vormt een groot deel van het zwerfafval. De richtlijn moet ervoor zorgen dat steeds minder plastic terug te vinden is in zwerfafval en bijvoorbeeld in de zee belandt. Daarom richten de maatregelen zich op de 10 plastic producten die het meest gevonden werden op het strand voor het invoeren van de maatregelen. De SUP-richtlijn geldt voor alle Europese lidstaten, dus ook voor Nederland.

Sinds juli 2023 moet je betalen voor eten en drinken in plastic wegwerpverpakkingen die je onderweg koopt of laat bezorgen. Verkopers moeten een herbruikbaar alternatief aanbieden, maar je kunt er vaak ook voor kiezen om je eigen hervulbare beker of bakje mee te nemen. Dat zorgt er niet alleen voor dat er minder wegwerpplastic komt, maar het scheelt ook in je portemonnee.