Niet te missen is ‘ie: een gigantische spiegel met sierlijke lijst, midden in de woonkamer van Klein. “Ja, eigenlijk is hij natuurlijk veel te groot voor mijn appartement”, zegt Klein lachend. “Dat wist ik dat gelijk toen ik ‘m kreeg. Maar afscheid ervan nemen wil ik niet. Met twee linkerhanden ben ik er nooit aan toegekomen om ‘m op te hangen. Dus daarom staat de spiegel nu al jaren pontificaal in mijn woonkamer.”

Het is het eerste wat je opvalt in zijn huis. “Vrienden die op bezoek komen kijken er ook vaak automatisch even naar.” Hij moest even wennen, maar mettertijd ging Klein steeds meer van de spiegel houden. “Hij hier al tien jaar. Dat ‘ie zo groot is heeft ook voordelen. Ik vind het leuk om in huis te dansen en dan kan ik mezelf dan in de spiegel zien. Door de jaren heen heb ik ook veel meegemaakt in dit appartement. Die spiegel zag alles.”

Het cadeau

Tien jaar geleden kreeg Klein de spiegel cadeau. “Op mijn negentiende ging ik in Haarlem op mezelf wonen. Toen had ik nog helemaal geen spullen. En als jonge student had ik ook nog eens weinig geld voor nieuwe dingen. Daarom kreeg ik allerlei dingen cadeau van vrienden en familie”, vertelt hij. “Zo ook deze spiegel. Volgens mij heeft hij al een heel leven gehad. Zeker weten doe ik dat niet, want ik herinner me niet van wie ik hem kreeg. Maar wat mij betreft gaat hij nog een heel leven lang mee.”

“Deze spiegel heeft een plekje in mijn hart veroverd. Maar als ik verhuis en een ander er blij mee kan maken, dan zou ik hem best weggeven. We houden soms te veel vast aan altijd maar nieuwe spullen willen hebben, vind ik. Er is toch niks mooier dan een ander gelukkig maken met een mooi cadeau? Ik doe niets liever dan spullen een tweede leven geven bij mensen die er verliefd op worden. Mocht dat ooit met deze spiegel kunnen, dan doe ik dat misschien wel.”