Daniël laat een oude, leren poef met een kleurrijk patroon op de bovenkant zien. “Zolang als ik me kan herinneren stond deze in mijn oma’s woonkamer”, vertelt hij. “Ik denk dat ik als kind gefascineerd was door het kleurrijke patroon, want ik zat er graag. Na het overlijden van mijn oma, een aantal jaar geleden, had ik het er met mijn moeder over wat er met de poef zou gebeuren. Zij wilde ‘m naar de stort brengen, want ze dacht dat niemand zat te wachten op zo’n oud versleten ding. Ik wel hoor!”

Lekker lui lezen

Het is geen duur ding en Daniël weet niet waar hij vandaan komt. Toch is het item voor hem veel waard. “Als we bij mijn oma waren, dan zaten de volwassenen altijd op de bank. De kinderen hadden niet echt een vaste plek. Behalve op de poef”, herinnert hij zich. “Bij oma lag ook een grote verzameling oude stripboeken. Kuifje, Lucky Luke, de strips die nog van mijn ooms zijn geweest. Dat is een herinnering die ik me heel goed voor de geest kan halen, dat ik bij haar thuis op die poef luierde en de stripboeken las. Daarom is ‘ie voor mij dus heel speciaal.”

Tweede leven voor de poef

Wel is Daniëls oude poefje inmiddels een beetje versleten. “Hij doet het nog prima. Ik leg er nog elke dag mijn voeten op!”, lacht Daniël. “Maar even serieus, ik wil dat de poef nog veel langer meegaat, dus ik denk er wel over om ‘um binnenkort op te knappen. Het leer zal moeten worden ingesmeerd met speciale olie daarvoor. Ik denk dat ik de beschadigingen kan herstellen met een lapje leer. Of ik daar goed in ga zijn? Nou ik heb twee linkerhanden, maar ik ga het toch proberen, haha!”

De volgende generatie

Daniël droomt ervan de poef ooit door te geven aan zijn kinderen. “Alleen als zij hem ook zo mooi vinden, hoor. Maar wat mij betreft kan hij nog jarenlang mee met een beetje zorg.” Dingen nieuw kopen doet hij niet graag. “Waarom zou je het vervangen, als iets nog mooi is én nog werkt? Ik heb bijvoorbeeld ook een kast in huis staan die mijn moeder heeft gekocht vlak voor ik geboren werd. Toen verschoonde ze mij op die kast, nu liggen mijn schone sokken erin!”

Koester je goed

Daniël is niet zo van het overconsumeren. Liever doet hij zo lang mogelijk met dingen die hij heeft. “Vooral als het gaat om meubels,” legt hij uit. “Mensen gooien zoveel weg, puur omdat ze een meubelstuk niet meer zo mooi vinden. Dat is toch hartstikke zonde?” Toch wel de voornaamste reden dat hij die oude spullen bewaart is het gevoel wat Daniël ervan krijgt. “Die kleurrijke poef, een kast die mijn moeder kocht toen ze net zo oud was als ik, het door mijn overgrootoma geschilderde schilderij dat in mijn woonkamer hangt: het zijn allemaal erfstukken. En die moet je koesteren.”